کاش

کا ش می شد با خدا خلوت کنم 

از کلاس زندگی غیبت کنم

بی خبر از قیل وقال روزگار

نیمه شبها با خدا صحبت کنم

مثل زنهای قدیمی بادعا

گاهگاهی شکر این نعمت کنم

ذکر استغفار گویم زیر لب

توبه از این کوه معصیت کنم

حاجتی خواهم به نذری آشنا

سفره ای تا خلق را دعوت کنم

چشمهایم را ببخشم بی دریغ

قلب خود را بینشان قسمت کنم

یا که می شد مثل رهبانهای پیر

گو شه ای در معبدی خدمت کنم

هیچ با شم بی تن وبی خویشتن

ترک دنیاترک شخصیت کنم

یا که تنها در دل غار غریب

خویش را وقت الوهیت من کنم

عارفانه از طلب با معرفت

بگذرم تا سیر در حیرت کنم

کاش می شد تا وضو گیرم به شوق

تا نماز عشق را بر پا کنم

می شود آری به قرآن می شود

لیک باید اندکی همت کنم

کاش می شد