تقدیم به همه ی کسانی که حیاتشان با خور شیدعشق

نمناکی اشک و سبزی لبخند نقاشی شده است

در اندرون من خسته دل ندانم کیست

که من خموشم او در فغان و در غوغاست

به روز قیامت مرا غمی که هست این است

که روی مردم دنیا دوباره باید دید

کاش می شد اشک را تهدید کرد

کاش می شد فرصت لبخند را تمدید کرد

کاش می شد در غروب لحظه ها

لحظه ی دیدار را تجدید کرد

می دانم استخر لیاقت میزبانی نیلوفر را ندارد

اما مگر دل من استخر بود که لایقش ندانستی

من از نهایت دردم نگفته ام اما بدان که نگاهم همیشه بارانی است

خدایا آسمان را از پرنده

آب را از ماهی

وعشق را از دل من مگیر

بهار زندگانی ام خزان شد

گل عشقم نسیب این وان شد

نمی دانم خدا با او چه کردم

که یکباره چنین نا مهربان شد

ساز دلم را کوک کن تا تو لحظه ی عشق

خواب نمونم